Disco kasety lepsze od kobiety

Nie przepadam za podsumowaniami, a już na pewno nie uznaję list numerowanych, tak więc na pewno czegoś takiego nie stworzę . Drugim powodem może być fakt, że przespałam chyba większość *ważnych* rzeczy, które podobno się działy. Ten rok upłynął mi na przechodzeniu do porządku dziennego obok wrażenia, że ktoś tu nieustannie mnie oszukuje wmawiając, że jesteśmy świadkami HISTORII, że w muzyce dzieją się wspaniałe rzeczy, a ja powinnam się tym zachwycać. Myślę, że jest wręcz odwrotnie, bo nie usłyszałam niczego, co nie byłoby mniej lub bardziej oryginalnym przetwarzaniem motywów z poprzednich dekad. Dlatego na jakiś czas zupełnie odwróciłam się od wszelkich nowinek, żeby potem jeden po drugim, prawie bezkrytycznie łykać ciepłe house’y, których nie trzeba traktować poważnie – wystarczy, żeby można było z nich wyciąć dwie interesujące minuty i wkleić do miksu.

To oraz powrót brzmienia lat 90. stało się okazją do odświeżenia kawałków Dj Tonki, Armanda Van Heldena (szczególnie z okolic „2 Future 4 U”), Farley’a Jackmaster Funka czy Dj Sneaka. Natomiast jedno z przyjemniejszych zjawisk roku 2009 czyli moda na budowanie house’ów na samplach z disco i funku stało się pretekstem do powrotu do chicagowskich początków gatunku. Jednak wracając do mijającego roku, disco-funkowe zabarwienie house’u nabrało oczywicie zupełnie innego wymiaru niż na przełomie lat 80. i 90., bo przede wszystkim nie jest ani niczym przełomowym ani wyjątkowym. Najprościej można by chyba to opisać jako swego rodzaju połączenie french-touchu,deep i disco-house’u w najróżniejszych proporcjach, sklejone disco-funkowymi wstawkami, czasem flirtujące z piosenkową formułą i strukturą, częściej jednak w typowej house’owej formie. Generalnie nie ma tu wielkiej filozofii, a jedynie tęsknota za fantastyczną muzyką lat 70. Postaram się po krótce przedstawić to, co udało mi się wyłowić z nadmiaru utworów i mixów, którymi zalał mnie Internet.

Niekwestionowanymi zwycięzcami w kategorii „back to the seventies” są oczyliście A-Trak i Armand Van Helden z ich „aNYway” oraz mniej znanym, ale również bardzo przyzwoitym Grand Steppin'. Warto też przypomnieć sobie, że jednym z remixów , którym zaczynał swoja karierę Van Helden (jeszcze przed przełomowym remixem „Professional Widow” Tori Amos), była przeróbka kawałkaThe Bomb! The Bucketheads opartego na samplu ze „Street Player” jazz-funkowej grupy Chicago. Nie chcę sugerować przez to, że może Armand Van Helden już całkiem pójdzie w stronę disco-house’ów , bo jest to raczej mało prawdopodobne - wydaje się być jednym z niewielu dj, którzy potrafią doskonale uwypuklić dobre cechy każdego gatunku i w odpowiednim momencie przewidzieć, co w danej chwili będzie modne. Stąd też jego tegoroczne flirty z indie czyli min. współpraca z Dizzeem Rascalem i „Bonkers” oraz remix Jacka Penate.



Na wzmiankę zasługuje też z pewnością chicagowski duet Le Principle, który z nienajgorszym skutkiem porywał się na mixowanie takich klasyków jak „Celebration” Kool And The Gang czy „Le Freak” Chic. W tej samej lidze umieściłabym też ich znajomych z Nowego Jorku, czyli Silver Disco. A jeśli chodzi o cięższe rzeczy z zabarwieniem disco, jak dla mnie w tym roku wygrywa The Phantom’s Revenge:




Silver Disco - Lady Lover
Le Principle – The Music
Rubix – Baiser Sur La Disco (Rubix, promowany przez Laidback Luke’a, zazwyczaj nagrywa w zupełnie innym klimacie)
Airys - Vedo In Te (TiTAN è un figo Remix)
The Disko Starz – Girl Come Back (Oh Girl)
Mason Proper – Safe For Time Being (Wallpaper Remix)
Kamei – Hot (większość jego kawałków to nudziarstwo, ale skoro w wieku lat 15 potrafi zrobić cos takiego, to dobrze mu to wróży na przyszłość)
LOL Boys – Arabesque
Jacksons 5 – The Love You Save (Knocks Remix)
datA - Electric Fever (Munk Remix)

PS. Powinnam też wymienić Shazama, Holy Ghost! (do których wciąż nie do końca jestem przekonana), Russa Chimesa i jego znajomych ze składanki Valerie and Friends oraz tych związanych z Binary, jednak to jest chyba materiał na osobny tekst więc poprzestanę na tej wzmiance.